Documentaire over de Nederlandse fotograaf Erwin Olaf, waarin hij knokt om een internationale doorbraak maar buitenlandse interesse met veel moeite moet bewerkstelligen
De Nederlandse fotograaf Erwin Olaf staat aan de vooravond van een belangrijk jaar. Zijn laatste fotoseries Hope, Grief en Rain lijken hem een internationale doorbraak te bezorgen. Zijn werk wordt vaak bekritiseerd. Het zou alleen maar choqueren en daarmee geen kunst zijn. Maar nu belangrijke kunsthandelaren uit Amerika en Japan geestdriftig willen investeren in nieuw werk van Olaf, is serieuze erkenning in zicht. En dit nu juist in een periode van zijn leven waarbij Erwin Olaf te kampen heeft met een slopende ziekte - longemfyseem - waardoor hij zorgvuldig met zijn energie moet omgaan. Onduidelijk is of zijn lichaam zijn werktempo kan bijhouden. De documentaire schetst een portret van de internationale kunsthandel door de ogen van de - volgens het kunsttijdschrift Kunstbeeld - 'meest zichtbare Nederlandse kunstenaar in het buitenland'. Hoe kun je bewerkstelligen dat je in het juiste museum hangt? Door wie laat je je beïnvloeden bij de keuze van je onderwerpen? En wat voor invloed heeft de wetenschap dat je nog maar zeer beperkte tijd hebt waarin je kunt creëren, op je werk?